ACHTUNG-> Zrobię dzisiaj coś, czego robić nie powinnam. Mam to jednakże głęboko w różnych miejscach. Wyleję swoją frustrację na blogu. A wy się gorszcie, napawajcie, rozbawiajcie i róbcie co chcecie. Będą brzydkie słowa i wszystko będzie obrzydliwie subiektywne, przedstawione egoistycznie i urażające wszystkich wokół.

Zacznę od tego, że mam ból dupy o iPada Air.

Nie jestem zagorzałą fanką jabłek, wolę Nokie, Sony'ego i Okna, od roku używam fajfona i nienawidzę iosa siódemki. Ale nie o specyfikacji technicznej mówić będziemy lecz o estetyce. Apple nigdy mi nie przeszkadzał, istniejąc sobie na rynku i lubiłam na niego patrzeć. De gustibus non est disputandum, akurat mi się taki styl podobał. Plecki iphone'a 5 - jakież śliczne. Ipad mini, przeuroczy. Macbooczki sama słodycz. Matowe, grafitowe, mniam. Aż tu nagle jeb, pierdut i gówno. Ktoś postanowił zaszaleć, ktoś postanowił szarpnąć się i zrobić na bogato. I wpierdzielić w białego iPhone'a 5s i iPada Air SREBRZYSTĄ niczym pieprzony strumień górski OBWÓDKĘ. I sprowadzić w ten sposób swoje wyróżniające się od zawsze produkty do wizerunku tandetnego szajsu.

Tytuł posta nieco dziwny ale moi drodzy jakże prawdziwy. W poprzedniej notce obiecywałam recenzję Instaxa i na pewno się pojawi ale jeszcze nie dziś z tego prostego względu, że teraz się spieszę i nie zdążę przygotować zdjęć i opisów.

Wracając do tytułu. Jakiś czas temu zaczęłam bardzo intensywnie używać różnych portali oferujących możliwość pozbycia się niechcianych rzeczy. Od butów narciarskich zaczynając na lakierach do paznokci kończąc. Zainteresowanych jest zazwyczaj sporo. I z tym wiąże się dzisiejszy post.

Zainteresowani kupnem ludzie piszą. I tutaj zaczyna się cyrk i materiał do napisania co najmniej książki. Są  ich trzy typy:

1) Kali muwić polski. Czyli osoby, które chyba przypadkowo uderzają w klawisze, mając nadzieję, że tak powstałe słowa zostaną odczytane i zrozumiane przez odbiorcę wiadomości.

"Cxzt est mozlieosc oodfnoru pspobistego?"

2) Intelektualiści. Czyli coś co mnie doprowadza do szału. Osoby, które poznały kilka zwrotów grzecznościowych ale za chiny ludowe nie wiedzą jak się nimi posługiwać, w jakich formach, do kogo i w ogóle witajcie towarzyszu.

Jeden mail, który rozwalił mnie najbardziej wyglądał dokładnie tak:

"witam

cena

żegnam"

Pomijając już to, że cena jest wyświetlana na ogłoszeniu największą czcionką, to piszący chciał z szacunkiem więc i witał i żegnał. Kurde chyba migrujące ptaki.

Tutaj pozwolę sobie wtrącić słówko pouczające. "Witam" rzucane ot tak sobie jako pozdrowienie jest formą lekceważącą. Chyba nie dostałam jeszcze wiadomości, która nie zaczynała się od "witam". Broń Boże nie piszcie "witam" w mailach do nauczycieli, wykładowców. Poczytajcie sobie o tym w internetach albo w mądrych książkach.

3) Ludzie o umiejętnościach komunikacyjnych najbardziej zbliżonych do moich. Gwarantuje to jako takie porozumienie i płynny przepływ informacji. Występują rzadko.

Kolejna urocza historia dotyczy sprzedaży pewnego punkowego paska z ćwiekami, nad którym ciążyła jakaś klątwa. Pasek był wystawiony w dwóch miejscach. Na portalu ogłoszeń różnorakich i na takim specjalnym ciuchowym. Dostałam maila od pana, który musi chce potrzebuje paska jak najszybciej teraz zaraz. A, i chce wymiary. (Wymiary były podane w ogłoszeniu. Wszystkie jakie się dało podać.) Po informacji, że pasek wyślę po otrzymaniu wpłaty na konto pan posmutniał. I chce wymiary. Trzeci raz kopiuję mu dane z ogłoszenia. Pan się upewnia, wysyłając te same dane do mnie tylko, że ze znakiem zapytania na końcu. Potwierdzam. I tu się zaczyna wywód, że on by ten pasek chciał nosić tak i tak i wtedy potrzebowałby takiej a takiej długości a gdyby chciał nosić inaczej to by potrzebował innej.

Trochę nie dowierzam i z lekkim rozbawieniem odpisuję mu, że bardzo mi przykro ale nie posiadam takiej mocy, żeby mu cokolwiek wydłużać. W końcu odpisał. "Szkoda." Zrezygnował z zakupu.

Następnie pojawił się pan na stronie ogłoszeń lokalnych, który chciałby wysyłkę. I chce wymiary. Dostaje wymiary i informację, że wysyłka ok. Z dopłatą. Pan stwierdza, że pasek jest za mały ale mimo to go chce. (Klient nasz pan). Po wiadomości, że pasek wysyłam od razu po otrzymaniu wpłaty na konto pan się oburzył ponieważ nie wyobraża sobie, jak mógłby się na to zgodzić a ja jestem dziwna skoro się godzę.

_______________________________________________________

Na tym kończę. Myślę, że takich historii będzie więcej bo ciągle ktoś fajny się trafia ^^

Trzymajcie się, stay awesome

Cheers.

Monia.

sup bejbs

Jeszcze zimą odkryłam w starym domku letniskowym mapę mojego dziadka.

Już się tak wakacyjnie zrobiło więc nie będę wracać do uczelnianych tematów. Ale o tym jeszcze post będzie. Bo rzucam w cholerę to na czym jestem.

Stay awesome.

Cheers.

Adoptowane z hodowli przy Alejach zaczęły swoją przygodę od balu gimnazjalnego, gdzie zatańczyły poloneza. I od tamtej pory nie rozstały się ze mną aż do teraz, do 4 maja, kiedy to odeszły do Domu Spokojnej Starości Dla Weteranów mieszczącym się w pudle pod łóżkiem.

Te trampki były ze mną najdłużej. Towarzyszyły mi w smutku i radości, w deszczu i w słońcu. Przemierzały kilometry rozległych podlaskich i mazowieckich łąk i lasów, jeździły pociągami, rowerami, pływały po zatoce puckiej i po jeziorach.

Skakały na Ursynaliach w upale, wchłaniając w siebie dzikie ilości kurzu i pyłu oraz w deszczu przesiąkając wodą. Uczęszczały na Openera, były w najstraszliwszych Toi Toiach jakie świat widział, przeżyły pierwszą w życiu falę, skakały na Impakcie i wlekły się wolno nad ranem do domu. Zdeptały podłogę w Stodole niezliczoną ilość razy, wpadały w kałuże, zakopywały się w helskim piachu. Jeździły konno, wchodziły w gówno, zrobiły prawo jazdy i prowadziły auto. Jako pierwsze stanęły na longboardzie i zaprzyjaźniły się z nim na dłużej. Odwiedzały różne domy, poznawały inne trampki, od czasu do czasu, wpadały na wernisaże, żeby zadać szyku na salonach. Wraz ze spódnicami były na ślubie, komuniach i chrzcinach. W każde wakacje włóczyły się po piętnastowiecznym zamku, łaziły po ruinach, znosiły opisywanie im podeszw nazwami zespołów.

Dzieliły nogi z młodszym rodzeństwem z tej samej hodowli i z innych lecz dzielnie broniły swojej pozycji i pozostały numerem jeden.

Wypłowiałe, porwane, z dziurami i postrzępionymi sznurówkami, ustępują dzisiaj miejsca młodszemu pokoleniu i jednocześnie konkurencji, przekazując im swoją misję towarzyszenia mi zawsze i wszędzie oraz znoszenia wszelkich niedogodności bez narażania na szwank moich stóp. Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie.

Na ostatnim zdjęciu w nekrologu prezentują się ze swojej najlepszej strony.

R.I.P czarne trampki 2009-2013.