Następny post miał być po sesji ale po co się uczyć skoro można pisać, więc piszę.

Enjoy.

Ostatnio kilkukrotnie natknęłam się na pytanie "jak myślisz, gdzie będziesz za dziesięć lat?". Okazuje się, że temat jest całkiem popularny na blogach i w pseudo-wywiadach z modnych aktualnie lajfstajlowych czasopism. Często podrzuca się go również na kursach językowych bo świetnie motywuje do dłuższej wypowiedzi. Ludzie zazwyczaj odpowiadają, budując wizję swojej przyszłości na podstawie obecnej sytuacji, mówią o wszystkim co zaplanowali osiągnąć w tym czasie w kwestii materialnej, społecznej i oczywiście rozwoju duchowego no, bo cywilizowany człowiek i tak dalej.

Sama zaczęłam się zastanawiać nad tym pytaniem i jak można się spodziewać mój mózg Dyzia Marzyciela pokazał wizje czarowne i wyśnione, obejmujące rzeczy kwalifikowane przez zwykłych śmiertelników jako niemożliwe, cały wszechświat postawiony na głowie a pośrodku tego piękna i młoda ja, skrząca niczym jednorożce w czasie godów. No bo przecież za te dziesięć lat tak właśnie będzie. Będę mieć super pracę, zarabiać mnóstwo kasy, połowa moich marzeń się spełni, druga połowa będzie w trakcie spełniania a ja będę żyć pełnią szczęścia w wielkim drewnianym domu nad jeziorem, gdzieś w Norwegii albo Kanadzie.

Wyjątkowo ucieszyła mnie ta wizja i pogratulowałam sobie planów, złożyłam życzenia powodzenia i trzymałam kciuki. Następnie pomyślałam racjonalnie i kciuki mi opadły razem z rękoma. Na pierwszy plan wyszła jakoś za bardzo karteczka z napisem "My laptop screen is brighter than my future.", potem na przód machając transparentem, wysforowała się myśl, że rzuciłam pracę mimo, że mnie chcieli. No a teraz, że egzaminy mam a piszę notkę na bloga.

I racjonalnie rzecz biorąc, będzie tak, że rodzina przestanie mnie utrzymywać, sprzedam wszystko co mam, żeby podążać za marzeniami, których będzie jeszcze więcej niż teraz, przyjaciele osiągną co mają do osiągnięcia i kroczyć będą dumnie swoją ścieżką a ja będę czekać na lepsze jutro. W drewnianym domku nad jeziorem.

http://www.oprisco.com

Cześć wam, brukseleczki.

Zima zimna ale na szczęście biała. Śnieg rekompensuje niskie temperatury ale choćby nie wiem jak się starał nie zmieni mojego nastawienia do tej pory roku. Nie cierpię zimy. Wykańczają mnie krótkie, ciemne dni i ubieranie się w dziesiątki obezwładniających warstw, które w dodatku nic nie dają i przemarza się na wylot po piętnastu minutach przebywania na zewnątrz. Nie. Po prostu nie.

Na szczęście opracowałam pewien plan, który w przyszłości zamierzam przedstawić podmiotom odpowiedzialnym za zjawiska pogodowe na terenie Polski. Zima z porządnym śniegiem i mrozem powinna trwać tylko przez grudzień. 1 grudnia spadają dwa metry śniegu i temperatura do -5 stopni. Przygotowania do świąt w takiej scenerii stałyby się jeszcze fajniejsze. Te wszystkie kiczowate ozdóbki, świeczki i lampki, które mają tyle uroku oraz szykowanie pachnących potraw, gdy za oknem śnieg i mróz... Bajkowo. Śnieg padałby co jakiś czas, żeby poprawić koloryt krajobrazu. I tak do Sylwestra. 1 stycznia wraz z Nowym Rokiem powinna zaczynać się odwilż. I temperatura na plusie. Następnie w lutym byłby późny marzec, w marcu kwiecień, w kwietniu maj. Reszta po staremu do sierpnia, który przedłużyłby się na wrzesień. Wrzesień obejmowałby październik i listopad. Jestem geniuszem.

Mój plan popierają gawrony, które podczas kilkunastostopniowych mrozów zamieniają się w kule cierpienia i rozpaczy. Siedzą na gałęziach z nastroszonymi piórami wegetując i czekając na lepsze życie. Dzięki temu mogę robić im zdjęcia, jedząc rano śniadanie i sadystycznie cieszyć się, że po mojej stronie okna działa ogrzewanie.

2013 oficjalnie zakończony.

To był dziwny rok. Działo się dużo dobrych i złych rzeczy. I dużo się też zmieniło. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że w 2013 nauczyłam się być szczęśliwa. Bo wiecie co? Bo to nie zdarzenia i otaczająca nas rzeczywistość decydują o tym, czy jesteśmy szczęśliwi tylko my sami. Nasze podejście, nastawienie do tego, co się dzieje wokół nas jest podstawą tego, jak się czujemy.

I mogę mówić o tym z pełną świadomością i odpowiedzialnością za własne słowa. Kilka lat temu wszystko zaczęło się sypać. Wszystko, co było dla mnie czymś pewnym i stabilnym wzięło się i mówiąc brzydko pierdolnęło z impetem. Los postanowił pójść na całość (no bo co się będzie hamował) i wziął się za transakcję wiązaną. Jak jedno się posypało, to czemu nie reszta?

Moja egzystencja w ostatnich latach przypominało próbę przejścia przez bagno metodą skoków i chwytania się co jakiś czas czegoś, co po chwili się zrywało. Bardzo obrazowa metafora ale chyba najtrafniej odzwierciedlająca ten stan.

Każdego roku zaklinałam ten nadchodzący, żeby był lepszy, żeby coś się zmieniło. I powoli traciłam siły i nadzieję. W połowie 2013 pomyślałam "a co, jeśli to się nie zmieni". O jakże łatwo być nieszczęśliwym, rozgoryczonym człowiekiem, który tyle by chciał ale jedyne, co robi to siedzi na kanapie i płacze nad swoim losem. Jak łatwo zwalić jest odpowiedzialność za to jak się czujemy na wszystko inne oprócz siebie. No bo my przecież jesteśmy biedni i skrzywdzeni i żądamy, żebyśmy zostali obsłużeni przez los i potraktowani z należytym szacunkiem. A co jeśli los nas nie potraktuje nas z należytym szacunkiem? Musimy obsłużyć się sami.

Niektórym ludziom się wydaje, że tylko oni jedni mają problemy, tylko oni są biedni i wyjątkowi. Więc tutaj pragnę nadmienić, iż do ciężkiej cholery każdy pieprzony człowiek na kuli ziemskiej cierpi fizycznie lub psychicznie, mniej lub bardziej, dłużej lub krócej. I dla niego personalnie jego ból jest najstraszniejszy.

Kilka lat temu mój młodszy brat miał jakiś problem w szkole. Gryzło go to i męczyło i narzekał okropnie. Mama go ofuknęła, żeby nie przesadzał, że nie musi martwić się o to, o siamto, i tak dalej, wymieniła kilka obowiązków dorosłej osoby. A on na to odparł ze spokojem "Ale ja mam 10 lat i nie znam twoich problemów. Mam swoje, którymi przejmuję się tak samo jak ty swoimi". I tak to właśnie wygląda. Każdy ma swoje "coś" i w jego prywatnym interesie jest, co z tym zrobi. Czy wyolbrzymi i podda się temu, czy przyklepie, pomaluje na różowo, wsadzi do kieszeni i pójdzie na spacer.

Postanowiłam, że nie chcę być dłużej przybita. Nie chcę poddawać się rzeczywistości. Chcę ją sama kreować i chcę być szczęśliwa. Chcę się cieszyć z najdrobniejszej błahostki, z ładnego widoku, z piątki z kolosa, z jednej rozmowy. Coś mi się nie udało? Ale udało mi się co innego. 

Uniwersalna rada: Jeśli możesz coś zmienić, zmień. Jeśli nie, zaakceptuj.

Nie zmienię rzeczywistości, nie zmienię innych ludzi, nie zmienię pogody ani przeszłości. Jedyną rzeczą nad którą mam pełną kontrolę jestem ja sama. Nikt mi nie przyniesie szczęścia na tacy. Tutaj może się zaraz odezwać głos sprzeciwu "a co z koszykiem kotów?" lub "a co z wielką odwzajemnioną miłością? Przecież to jest właśnie szczęście dostarczone z zewnątrz!". No dobra ale mogę przyjąć kosz kociąt, zachwycić się nad nimi, miziać, bawić się i robić im zdjęcia a mogę powiedzieć "zaraz nasikają na dywan. Zabierz je lepiej. Siostra kuzynki sąsiadki mojej babci ma uczulenie na koty. Pewnie są chore". Mogę rzucić się w wir wielkiej miłości i cieszyć każdą chwilą i mogę pięć razy dziennie wysnuwać po dwie różne teorie, że to pewnie spisek, że chce mnie tylko przelecieć, że ma kochankę, że chce pieniędzy, przecież mnie nie kocha itd.

Chcesz się zadręczać? Chcesz sobie rujnować życie? Proszę bardzo droga wolna. Masz wolny wybór.

W 2013 roku postanowiłam, że chcę być szczęśliwa. Mam plany, mam marzenia. Nikt za mnie ich nie spełni. Pora spiąć dupę i zrobić coś dla siebie.

2014 zaczynam pod hasłem: NIGDY NIE NARZEKAJ NA COŚ, CO MÓGŁBYŚ ZMIENIĆ CIĘŻKĄ PRACĄ.

Nie pisałam wieki. Musicie mi to wybaczyć. Nie ma innej opcji. Wiadomo jak to u mnie wygląda z systematycznością. Już sam fakt, że ten blog jeszcze istnieje i czasem coś na niego wrzucam stanowi wyjątek wśród wszelakich moich poczynań. 

Zdjęcie powyżej przedstawia nieboskłon 23 grudnia, kiedy ubierałam u babci choinkę. Swoją drogą ubrałam w te święta trzy choinki a rodzina zachwycona efektem stwierdziła, że za rok mam się ogłosić w internecie i robić to odpłatnie. Świetny pomysł na biznes.

A propos zdjęć, (mówiłam, że będzie chaotycznie) zmienił się motyw bloga na bardziej zimowy. Skoro za oknem jest październik to chociaż niech tutaj będzie porządny śnieg. Zdjęcie z nagłówka robione jest przeze mnie kilka lat temu z okna domu na wsi. Stwierdzam nieskromnie, że jest mega.

Powróćmy jeszcze na chwilę do świąt.

Z braku czasu wszystkie potrawy wigilijne robiliśmy w nocy z 23 na 24. Ze sztandarowych potraw wigilijnych było kilka rodzajów śledzi na słodko (uwielbiam ryby i mięso na słodko), smażony karp i barszcz z uszkami. I tutaj podzielę się z wami ciekawostką, iż albowiem że u nas uszka do barszczu są smażone a nie gotowane. Jest z nimi zawsze mnóstwo zabawy bo nigdy ilość ciasta nie pasuje do ilości farszu. Albo ktoś wyżre farsz podczas robienia i jest za mało albo ciasta nie starcza i trzeba dorabiać. 

(Ogarnijcie uśmiechnięty garnek z oczami)

Ponieważ nigdy przenigdy nie kupuje się u nas żywego karpia (nikt nie byłby w stanie go zabić a nawet jeśli zebrałby się w sobie, to byłoby za późno, bo pół rodziny zdążyłoby go już zawieźć do Łazienek i wypuścić chyłkiem do stawu, życząc wesołych świąt i pomyślności w nowym życiu) został zakupiony karp w kawałkach, podobno cięty laserowo, podobno bez ości. Haha, że tak to ujmę.

Pochłonięta kupowaniem prezentów dla rodzinki, zupełnie nie myślałam o prezentach, które dostanę ja. Na szczęście okazały się trafione i cieszyłam się z nich bardzo bardzo. Uchylę rąbka tajemnicy i zdradzę wam, co dostaje Monia na święta. Nie, to nie są kolorowe kosmetyki, nie to nie są ciuchy. Pojemny dysk zewnętrzny figuruje jako numer jeden. Zaraz za nim plasuje się statyw. Na trzecim miejscu ozdobne wydanie Herbarza szlachty polskiej (z naszym herbem). Ponad wszystko jest oczywiście pluszowy miś, który dzielnie podtrzymuje tradycję. Dwudziesty rok z rzędu dostaje pod choinkę pluszaka. I zamierzam dostawać je do końca życia. Nawet jak będę starą schorowaną samotną babką to zamówię sobie coś z Amazona, żeby mi dronem dostarczyli. Taki mam plan.