W mojej głowie nieustannie odbywa się proces koncepcyjno-kreacyjny. Momentami jest to uciążliwe, momentami wręcz zbawienne, tak czy siak, nie potrafię tego zatrzymać. Idę ulicą ze słuchawkami na uszach i przed oczami przesuwają mi się sceny idealnie zgranych z muzyką klipów. Miejsca, scenerie, kolory migają, potem zatrzymują się na dłużej, żebym mogła je przeanalizować. Wtedy zazwyczaj wzrok przełącza się na tryb podświadomy, co skutkuje brakiem zauważania czegokolwiek po drodze.

Idę na spacer z psem. Patrzę kadrami. Wyłapuję miejsca na fajne ujęcia. Żałuję, że oczy nie mogą robić zdjęć. W metrze układam w głowie kolejny rozdział opowiadania, o czwartej nad ranem rozpisuję jakąś scenę. Siedzę nad brzegiem jeziora, w kompletnej ciszy, w lipcowe popołudnie i zastanawiam się jak utrwalić to uczucie, jak utrwalić to, że siedzę pośrodku najwspanialszego dzieła sztuki.

Jest wrzesień. Jak to się stało i jak to zatrzymać? Według kalendarza powinniśmy jeszcze cieszyć się latem ale powietrze pachnie inaczej, po zmroku temperatura gwałtownie spada i wiatr nie szumi w drzewach soczystym dźwiękiem ciepłych, długich dni, a suchym i ostrym, który zapowiada niechybne nadejście jesieni.

Dziesięć miesięcy czekania na dwie sekundy lata. Pisałam to w poprzednim poście? Albo mówiłam komuś... Nie pamiętam. Ale tak, to zdanie chyba najtrafniej określa, jak z mojej perspektywy wygląda rok. Niezaprzeczalnie jestem stworzeniem letnim. Jak bardzo małe leśne zwierzątko, którego życie bazuje tylko na kilku miesiącach. Budzę się wraz z wiosną, czekam na najcudowniejszy czas, który mija stanowczo zbyt szybko. A od połowy sierpnia zaczynam przygotowania, żeby przetrwać najstraszniejsze pół roku. Kupuje tony ciepłych skarpetek we wzorki, które potem nie mieszczą się w szufladzie, po sklepach wypatruje swetrów i dwa rozmiary za dużych bluz, w których można się ukryć i przetrwać. Znoszę do domu paczki owocowych herbat chociaż w szafce zapas jest przynajmniej na pięć lat.

W lipcu, kiedy już o 6:00 miałam na poduszce radosną paszczę mojego psa, który wyganiał mnie na zewnątrz, po prostu wstawałam z łóżka, nakładałam japonki i wychodziliśmy. Słońce było już całkiem rozbudzone i przedzierało się ciepłymi promieniami przez rześkie poranne powietrze. Tak bardzo chciałam złapać ten dzień w słoik i zatrzymać aż do zimy... I okazało się, że się da.

Przedstawię Wam dzisiaj sposób, jak przekonać nasz mózg, żeby odtworzył baaardzo wiarygodnie najmilsze letnie wspomnienia. Na pewno każdy ma jakąś piosenkę, która kojarzy mu się z konkretną sytuacją, osobą lub emocjami. I na pewno każdy miał w życiu taką chwilę, że poczuł zapach a przed oczami stanął mu obraz czy uczucie z nim związane. Postanowiłam to wykorzystać.

ZAPACH

Draństwo pachnie prawdziwymi słonecznymi brzoskwiniami. Trafiłam na tę mgiełkę przypadkiem, kiedy wiosną szukałyśmy z A. prezentu dla jej mamy. Przewąchałyśmy cały The Body Shop, dostałyśmy nosopląsu, A. wzięła dla siebie w końcu grapefruitowe (do czego ją zmusiłam bo pasowały do niej niebiańsko) a ja się wstrzymałam bo nie byłam pewna. Tylko jeden zapach postanowił, że przyczepi się do mnie i będzie za mną łaził przez kolejne kilka dni. No i po niego wróciłam. Od razu wiedziałam, że ten zapach równa się lato i pomoże mi je schwytać. Czekał ponad miesiąc aż do pierwszego słonecznego dnia w Juracie.

MUZYKA

Nie wybierałam tych płyt specjalnie. Wybrały się same. W żaden sposób nie są związane z latem, premiery miały raczej w tej drugiej części roku. The Fray jest najświeższy bo z początku 2014, dwa pozostałe z 2013 i siedziały na ipodzie troszkę przykurzone i niesłuchane bo nic mnie w nich z początku nie zachwyciło. W lipcu wróciły do łask z wielkim hukiem i nagle okazało się, że pełno na nich piosenek, które dają potężnego kopa energii a ich rytm zgrywa się idealnie z poczuciem błogości, które towarzyszy gapieniu się nocą w gwiazdy czy mknięciu autostradą prosto nad morze.

COŚ

To coś, to może być cokolwiek. Okulary przeciwsłoneczne, ukochany tshirt, wisiorek, coś, co towarzyszyło nam bardzo często w te najlepsze letnie dni. W moim przypadku są to bransoletki z drobniutkich koralików, pozbierane z różnych kompletów, niektóre kupowane osobno, kilka na pewno dała mi G. W te wakacje nakładałam je za każdym razem, gdy wychodziłam z domu w dobrym humorze.

Trzy składniki magicznej mieszanki, która zapewni mi (a przynajmniej mam taką nadzieję) trochę lata w najgorsze zimowe dni.

Kilka dni temu psiknęłam się perfumami, których ostatni raz używałam w trakcie egzaminów końcowych. Mało nie umarłam na serce. To mnie utwierdziło w przekonaniu, że mój plan ma szanse wypalić.

A Wy, jeśli macie jakiś swój letni zapach i letnią muzykę pamiętajcie, żeby przestać ich używać w odpowiednim momencie. To zagwarantuje efektywniejsze działanie później.

Cheers

xo