Zanim moje myśli sformułują się w konkretny, możliwy do określenia słowami wniosek, czasem przez bardzo długi czas telepią mi się po głowie jako odczucia. Wiem mniej więcej o co chodzi i jak to czuję, ale jeśli miałabym komuś wytłumaczyć – zadanie byłoby niewykonalne. Niekiedy po jakimś czasie następuje moment, w którym wystarczy jedna rozmowa, albo jakieś zdarzenie i te wszystkie odczucia kumulują się w jedną myśl i w mojej głowie zapala się żarówka. No tak! Przecież czuje tak i tak, ponieważ to i to.

Tak było w przypadku ogólnie ujętego zagadnienia slow life. Zdarzeniem, które pozwoliło mi zebrać do kupy wszystkie swoje odczucia, była wiadomość od mojego ojca, który poinformował mnie, że zarejestrował mnie na Forum Wsparcia Polskiego Biznesu za Granicą. Główny motyw: eksport. Bez mojej wiedzy a tym bardziej aprobaty i zgody. Było to jedno z kilkunastu biznesowych forów, targów i eventów, na  uczestnictwo w których przekonywał mnie od lat. Zawsze zapoznawałam się z programami i odpowiadałam "nie". Nie chcę tam być, nie mam po co tam być, nie interesuje mnie to.

Rozumiem, dlaczego mój ojciec mnie zawsze tam wysyłał. Zależy mu na moim rozwoju, robieniu kariery, inspirowaniu się innymi odnoszącymi "sukces" ludźmi. On – jako człowiek po MBA – myśli w prosty sposób. Sukces to pieniądze, uznanie wśród ludzi z branży, wychodzenie z działalnością firmy poza granice kraju, awansowanie w hierarchii. Ale on nie rozumie jednego: ja tego wszystkiego nie chcę. Nie obchodzi mnie eksport, nie obchodzi mnie import, nie obchodzi mnie giełda ani korporacje. Nie obchodzą mnie wysokie stanowiska, awanse, bycie trybikiem w ogromnej maszynie, która działa obracając gigantycznymi sumami pieniędzy i produkuje stres, wrzody żołądka i ataki serca.

Kiedyś, ale jeszcze zupełnie niedawno, postrzegałam siebie jako porażkę, bo nie spełniałam standardów zapierdalającego kapitalistycznego świata XXI wieku. Wszystko wokół powtarza ci, że jeśli nie odnosisz sukcesu, jesteś nikim. Gówno prawda. Każdy jest kimś. Ale jeśli chcesz zostać dobrym prawnikiem, żeby pomagać ludziom, musisz się uczyć, posiąść odpowiednią wiedzę i umiejętności. Chcesz zostać chirurgiem – tak samo, czeka cię ogrom pracy, wysiłku i wyrzeczeń. Ale to wszystko jest warte tylko pod jednym warunkiem: ty musisz tego chcieć.

Jesteśmy tworami z białka, które ewoluowały z jednokomórkowych organizmów i przez ułamek sekundy zamieszkują planetę (rujnując ją), która zapierdala przez kosmos, który tak naprawdę niewiadomo czym jest. Zabijamy się przez kawałki papieru, które umownie stanowią jakąś wartość. Excuse me, what the fuck?

Nic nie musisz.

Nie musisz nikomu niczego udowadniać. Nie musisz chodzić na wykłady o eksporcie, skoro absolutnie w ogóle cię one nie obchodzą. Nie musisz odnosić materialnego sukcesu. Nie musisz podróżować po świecie, skoro cię to stresuje. Nie musisz udawać kogoś, kim nie jesteś tylko dlatego, żeby wydawać się bardziej wartościowym człowiekiem.

Trzeba być dobrym dla innych ludzi i natury, której jesteśmy częścią. Trzeba cieszyć się każdą chwilą w tym idiotycznym cyrku nazywanym życiem. Trzeba znajdować szczęście w najdrobniejszej rzeczy, bo za chwilę i tak każdy z nas umrze. I to wcale nie jest straszne. Po prostu tak jest.

Gdziekolwiek teraz w życiu jesteś, odetchnij. Rozejrzyj się wokół.

Któż nie chciałby mieć idealnie gładkiego ryja o jednolitym kolorycie, sprężystości i bryzgającego sparklami przy nawet najmniejszym kontakcie ze światłem słonecznym... Taki jeden koleś wczoraj w metrze nie musi chcieć. Bo już taki ma. Bardzo mnie zirytował tym faktem. Gdyby absolutnie każdy miał mniejszy lub większy syf na twarzy, łatwiej byłoby się z tym pogodzić. Ale skoro taki jeden koleś może sobie paradować po stolicy z idealną facjatą, a innym nie jest to dane, to to już podchodzi pod kryminał.

Dzień dobry.

Czas leci, starość nie radość, młodość nie smutek, z moich ostatnich przemyśleń wynikło, że mam ochotę pisać, bynajmniej nie to, co powinnam. Mam poważne przeczucie, że źle skończę. Ale to nic nowego.

Nie da się ukryć, że czytelnicy są ludźmi. Co ludzie mają ze sobą wspólnego? Według plakatów banku śląskiego ING ludzie mają ze sobą wspólne powietrze. Nie wiem, kto to wymyślał, ale chyba był idiotą. Oprócz powietrza ludzi łączy również to, że żyją. A oprócz tego, że żyją, fakt, że statystycznie w większości lubią interesować się życiem innych. Niektórym poprawia to samoocenę, innym pogarsza, jeszcze inni pozostają neutralni, ale mówią, że się inspirują i szukają natchnienia.

(Wybitnie rozwala mnie pojęcie inspiracji używane obecnie w internetach w straszliwych ilościach. Tej wiosny zainspiruj się nowymi trendami w panierowaniu kotletów! Szukasz inspiracji? Odkryj jak najpopularniejsze influencerki przechowują tampony w swojej torebce. Nie masz pomysłu na fryzurę? Zainspiruj się światem warzyw, by stworzyć niespotykaną i modną w tym sezonie koafiurę!)

Rozpędziłam się. No w każdym razie dążę do tego, że ludzie klikają. Ludzie czytają. Jest branie na lifestyle. Jakkolwiek idiotyczne by to nie było. A ponieważ ja żyję (tak jakby), to posiadam life. I jako osoba troszku oryginalna, posiadam również style. I, proszę państwa, ów lifestyle przyczyni się do contentu na tym blogu. Jeśli coś jest klikalne, trzeba to wykorzystać! Na przykład szczucie cycem jest klikalne odkąd powstał świat. Nie chcę przez to powiedzieć, że będę szczuć cycem, proszę nie zrozumieć mnie źle, ani nie mieć oczekiwań, mój cyc nie nadaje się do końca do działalności w internecie, o wiele bardziej zyskuje przy bliższym poznaniu, wolę, żeby tak zostało.

Chciałabym, żeby pojawiało się tutaj więcej treści, więcej zdjęć, więcej ruchu. Co z tego wyjdzie, zobaczymy. W każdym razie zaglądajcie tutaj, zapraszam serdecznie.

Polecam również wbijać na moje insta. Ładne rzeczy tam są.