W sklepie wypowiadamy automatycznie cztery słowa (optymistycznie zakładając, że nie jesteśmy bucami): "Dzień dobry", "Poproszę", "Dziękuję", "Do widzenia". Aby podnieść swoje życie o jeden level w górę trzeba wykonać jedno proste zadanie. Należy między "Poproszę" a "Dziękuję" dodać dwie nowe formułki: "Bez siatki" i "Bez potwierdzenia".

Pierwsze stosowałam już wcześniej. Ponieważ wszystkie moje "podręczne damskie torebki" są wielkości wora Świętego Mikołaja, to ładowałam zakupione produkty prosto do niego i nie widziałam potrzeby targania ze sobą milionów dodatkowych plastikowych siatek. Razem z ładowanymi do wora produktami wędrowały wepchnięte tam luzem paragon i potwierdzenie płatności. Często bywało tak, że próbując znaleźć coś w torebce, znaczy worze, szeleściłam jak fanatyk makulatury w punkcie skupu. Kiedy nadchodził czas porządków i wyładowywałam z torebki wszystkie śmieci, stos paragonów wyglądał z lekka zatrważająco, a pośród tego straszyły rachunki z Rossmanna, które z nieznanych mi powodów są wielkości małego obrusu. Dzień przełomowy nadszedł, kiedy podczas zakupów pewna niewiasta przy kasie zadała mi pytanie-klucz:

– Drukować potwierdzenie?

Ohohohoooo – zaświeciły mi się oczy – to tak się da! Wcześniej myślałam, że nie ma zmiłuj, machina sama drukuje, bo musi.

– Nie! – zakrzyknęłam z pasją.

I to był moment przełomowy. Wdrażanie nowych formułek nie zajęło mi dużo czasu, owszem, zdarzało się, że zapomniałam je wygłosić albo wygłosiłam je za późno, ale teraz funkcjonują już na równi z poproszę i dziękuję.

Reakcje sprzedawców są różne. Niektórzy łypią na mnie wrogo, niektórzy zamierają z półotwartą siatką w ręku i wbijają we mnie nierozumiejące spojrzenie zranionej sarny, niektórzy dodają coś o ograniczaniu użycia plastiku, więc patrzymy wtedy na siebie z minami "ah, ty, ty" i błyskiem porozumienia w oku, ale większość ma to, czy chcę siatkę, dwie siatki, brak siatki absolutnie gdzieś.

>Papierowe torby ekologiczne. Takie akurat na pieczywo, kosztują 10 gr.

>Materiałowe torby na zakupy. Duże i bez debilnego nadruku 10 zł.

Świadomość, że nie zapaskudzasz własnego świata bezcenna,-

Cała branża reklamowa sra po majtach, żeby urobić sobie klientów niczym miękkie ciasto na szarlotkę. Robią to dlatego, bo rynek oferuje wybór. Gdyby wyboru nie było, nie byłoby tematu. Człowiek jako istota z teoretycznie wolną wolą może wykonać proces myślowy podparty researchem w internetach i w prosty sposób dokonać wyboru między produktami zaśmiecającymi świat i krzywdzącymi istoty na nim żyjące (w tym ludzi) a produktami o których może mniej słychać, ale z pewnością czynią mniej szkód.

Drogie i uchodzące za dobre pędzle do makijażu np MAC czy Hakuro są wykonane z futerka zwierząt. Najczęściej są to wiewiórki, sobole, kozy czy kucyki (yep.) Warto się przenieść na pędzle z ecotools lub Zoeva. Nikt nie musi ginąć, żeby je wyprodukować.

Rossmannowe marki takie jak Isana i wegańska + prawie całkowicie naturalna Alterra (kosmetyczne) oraz Domol czy Dettol (detergenty) nie są testowane na zwierzętach, są przyjazne środowisku (np płyn do mycia kuchni marki Domol jest na bazie sody, płyn do usuwania kamienia na bazie octu) i dużo tańsze niż kolorowe i bardzo reklamowane preparaty firm wielkich koncernów.

Paese ma przede wszystkim dwie zalety: nie testuje na zwierzętach oraz ma w repertuarze produkty niezapchane chemią. Sypki puder mineralny (mają też ryżowy i bambusowy) nie zapycha porów, czyni samo dobro. Oleje to po prostu oleje roślinne. W przeciwieństwie do cudotwórczych kremów – działają. Zwłaszcza regenerujący inca inchi.

Grzebień kupiłam kilka lat temu nie wiedząc jeszcze o tym, że marka należy do L'Oreala. Kupiłam go dlatego, że jako jedyny dawał radę dziwnym splotom na mojej głowie. Używam nadal.

L'Oreal słynął z okrucieństwa wobec zwierząt, na których testowali. Od 2003 roku L'Oreal oświadcza, iż nie testuje swoich produktów ani ich składników na zwierzętach, używa jednak składników, które testowane były na zwierzętach przed 2003 rokiem oraz pozwala na testy jeśli zostanie to zlecone przez odpowiednie organy. 

Szczoteczki Ecobamboo chyba nie mogą być bardziej eko. Mają nawet informację na opakowaniu, że bambus użyty do ich produkcji nie został odjęty od ust pandom a wyhodowany specjalnie do tego celu.

Więcej firm nie testujących na zfieszątkach TU.

Tym wpisem chciałabym zachęcić chociaż jeden procent z tych, którzy to przeczytają do zainteresowania się tematem. Bycie eko kojarzy się niestety z wyrzeczeniami, drogimi produktami, ascetyzmem i bógwieczym. A w większości przypadków przestawienie się na eko tryb ma same pozytywne efekty, jest wygodniejsze i przyjemniejsze. Głosom, które mówią "co ja mogę", "przecież to i tak nic nie zmieni" i tak dalej polecam następny wpis, gdzie przytoczę dane liczbowe (cyferki nie kłamio) jak każda pojedyncza z tych "nic niemogących" osób przyczyniła się do zmian.

Have a nice life.

Hans Zimmer wyszedł pierwszy. We fraku. I siadł do pianina.

Widać było tylko pierwszy rząd muzyków. Stali rozsypani luźno po scenie na tle czarnej kurtyny. Mało kto miał pulpit z nutami. To był zespół Hansa. Jego przyjaciele. Niemalże rodzina. Zbieranina wirtuozów, którzy calusieńki koncert bawili się muzyką.

– Z tym tam – Zimmer machnął w lewo po pierwszym utworze, zaraz po tym, jak przywitał się z widownią i oczarował wszystkich momentalnie swoim szczerym uśmiechem – I z tym tam – machnął w prawo – postanowiliśmy kiedyś, że zaczniemy robić muzykę.

Jeszcze zanim skończył się pierwszy utwór, Hans wstał od pianina i złapał za banjo. Potem podniosła się kurtyna i za pierwszym rzędem ukazał się drugi. Orkiestra czeska koncertująca z Zimmerem na europejskiej trasie. Po lewej smyczki, po prawej instrumenty dęte. Kolejny rząd – chór. W oczy rzucał się kontrast pomiędzy stonowanymi i statecznymi muzykami z tyłu, a bandą indywiduów z przodu. Tam każdy był sobą. Koleś z akordeonem w długim płaszczu i kapeluszu wyglądał bardziej jak Freddy Krueger niż poważny muzyk. Gitarzysta składał się praktycznie z samych włosów. A na samiutkim środku przy największej perkusji zasiadał sam Bóg Ojciec. Miał na sobie bezkształtną białą szatę, przypominającą szpitalną piżamę oraz długie siwe włosy i równie długą siwą brodę.

– Satnam Ramgotra – powiedział Zimmer – najlepszy perkusista jakiego znam.

Hans Zimmer w każdym utworze grał przynajmniej na dwóch instrumentach na zmianę, żonglując gitarami, przeskakując między pianinem, klawiszami, syntezatorem i co jakiś czas drygując całym zespołem. Był samym centrum, motorem kilkudziesięciu ludzi, miał kontakt z każdym ze swoich muzyków. W przerwach między utworami opowiadał historie. Kiedy przedstawiał kolejne osoby z zespołu, mówił o nich ciepło, jak o najlepszych przyjaciołach, bo naprawdę za takich ich uważał.

Ten śmieszny, łysiejący, mały, grubawy, genialny Niemiec łączył wszystkich muzyków niczym centralny układ nerwowy, tworząc perfekcyjnie działającą przez trzy godziny machinę.

Koncert podzielony był na dwie części. Pierwsza, którą określiłabym jako bardziej… symfoniczą…? kończył mashup z Piratów z Karaibów. Na środek wyszła Tina Guo z elektryczną wiolonczelą, wyglądającą trochę jak zbroja stormtroopera. 

Na chwilę świat przestał istnieć, istniała tylko Tina i atmosfera budowana przez każdy najdrobniejszy ruch jej palców.

Po przerwie Hans wrócił już bez fraka, ale za to w trochę przymałej czarnej koszulce. Przestało być symfonicznie, zaczęło być heavy metalowo. Sweet Jesus. The Dark Knight. Zrobił dług wstęp podczas którego wspomniał Heatha Ledgera. Następnie zaprosił na scenę Barona. Tak, naszego własnego Barona z Afromentala, który pięć lat temu na Ursynaliach rzucił po koncercie setlistę, której udało mi się wydrzeć róg i zachować jako relikwie.

– Spotkaliśmy się dwa lata temu w Krakowie – powiedział Zimmer, czule klepiąc Barona po ramieniu – Więc go zaprosiłem.

Przez resztę koncertu Baron ze swoją gitarą grali pierwsze skrzypce. Ale jak grali. Czy jeśli powiem, że trzęsły mi się protony w mitochondriach, to odda to wystarczająco stan w jakim się znajdowałam?

Nadszedł czas na Interstellar. Światła lekko przygasły. Za chórem zaczęła podnosić się ostatnia kurtyna, odsłaniając pięciometrowe organy. Tak, organy. Incepcja była na bis.

Zimmer uściskał wszystkich muzyków, wyszedł na środek i podniósł ręce do góry bardzo ucieszony, ukazując widowni znad spodni całkiem spory brzuch i pomarańczowe majty w paski.

"Pracowałem jako koleś od przynoszenia kawy na planie pierwszych Piratów z Karaibów. W końcu zdobyłem się, żeby zagadać do Hansa, czy mogę przez noc popracować nad muzyką do jednej ze scen i nazajutrz mu zaprezentować. Zgodził się. Rano byłem nieprzytomny, ale włączyłem play i puściłem Hansowi, co udało mi się skomponować. >>Już nie musisz robić kawy<< powiedział Hans." – Ramin Djawadi

Nigdy w życiu nie widziałam lepszego show. Każdy najmniejszy element był skrupulatnie zaplanowany a mimo to, nie dało się wyczuć ani odrobiny sztuczności. Zimmer żyje muzyką, jego zespół żyje muzyką. Pokazali to. Dali poczuć.

Nie zrobiłam ani jednego zdjęcia, nie nagrałam ani sekundy filmu i nie zapomnę tego do końca życia.

Dziś będzie o muzyce. Postaram się, żeby było krótko, bo komu się chce czytać długie rzeczy? Oczywiście będę troszkę generalizować, bo nie mam innej możliwości. Gdybym chciała zagłębić się w temat bez generalizacji i przeanalizować wszystkie przypadki z osobna, nie starczyłoby mi życia.

Ludzie lubią kolekcjonować dowody na to, że są w czymś dobrzy. A najlepiej, jak są lepsi. Lepsi niż inni. Wtedy ich wartość winduje się ku górze, a oni mogą się pogłaskać po główce i powiedzieć "widzisz, a jednak". Zauważyłam, że tendencja do znajdowania dowodów na własną lepszość obecna jest również w upodobaniach muzycznych, co swoją drogą jest kompletnie bez sensu, bo muzyka powinna łączyć i tak dalej, ale wiemy jak jest. Najczęściej występują dwa przypadki. Pierwszy, kiedy podczas rozmowy okazuje się, że słuchacie podobnych rzeczy. Serce zaczyna mocniej bić, szepczesz "brother…" i zaczynacie debatę nad koncertem unplugged, który odbył się w Chicago sześć lat temu. Albo drugi przypadek. Gadasz z kimś. Pyta cię, czego słuchasz. Och, muzyka, fajnie. Zaczynasz mówić i opowiadać i… Patrzy na ciebie z pogardą, unosi jedną brew do góry i w milczeniu napawa się satysfakcją, że słucha "prawdziwszej" muzyki niż ty. Jest lepszy. Wygrał życie.

Co więc jest wyznacznikiem prawdziwości muzyki?
Noo, na pewno nie gatunek (half of the internet starts screaming in shock). Obstaję przy tym, że muzyka jest dziełem sztuki, a jak wiadomo, jeśli chodzi o sztukę to tutaj nic zmierzyć się nie da. Dzieło sztuki musi mieć autora, który wykorzystując swój rozwinięty w procesie ewolucji rozumek, stworzy coś od serca i kreatywnego. Dlatego pokuszę się o stwierdzenie, że można skomponować prawdziwą muzykę każdego gatunku, która oczywiście nie będzie muzyką uniwersalną, podobającą się wszystkim. Co innego, kiedy będziemy chcieli ocenić wartość danego dzieła. Wartość jest bardziej złożona i nie da się zaprzeczyć, że niektóre gatunki mają ją mniejszą niż inne. Przykładowo trzyminutowy utwór disco polo pieczołowicie skomponowany przez pana Henia, jako wyraz jego miłości do żony Grażyny, dopracowany i okraszony radosnym tekstem pisanym przez pana Henia przez trzy dni, będzie tak samo prawdziwy jak piętnastominutowa sonata Beethovena, ale będzie miał znacznie mniejszą wartość oraz grono odbiorców. Nadążacie?
Idąc dalej tym tropem, Heniowe disco polo będzie bardziej prawdziwe, niż sztucznie stworzony dziwny wiózg w programie komputerowym, do którego ktoś dograł ciche jęki, żeby hajs się zgadzał.

Kolejna rzecz, o której chciałam powiedzieć przy okazji muzycznego postu: muzyka jest potrzebna każdemu. To raz. A dwa, każdy jest inny i będzie na niego działać co innego. Wszyscy znają to uczucie, kiedy przechodzi po plecach przyjemny dreszczyk, jak tylko włączy się swoją ukochaną piosenkę. Albo przelatujące przez myśl "o kurwa", kiedy dociera do ciebie tekst i łupie cie prosto w splot słoneczny. Dla każdego będzie to inna piosenka, inne brzmienie, inny zespół. Bardzo często spotykam się ogromnym shitstormem w kręgu słuchających różnych odmian rocka i powiem wam, że za każdym razem napawa mnie zdumieniem, dlaczego ludziom przeszkadza dany zespół. Jeszcze jestem w stanie zrozumieć fana heavy metalu, który będzie mieć problem z popem. Ale dlaczego foo fighterowiec wywnętrznia się nad młodym zespołem, który składa się z kilku gości, którzy sami układają muzykę, sami piszą niebagatelne teksty, naprawdę dobrze wykonują efekt swojej pracy na żywo? Kiedyś wokalista jednego zespołu na Varped Tour powiedział, że za każdym razem, kiedy ktoś podchodzi do nich i mówi, że ich muzyka w jakiś sposób mu pomogła, wie, że robią coś dobrego. I nawet jeśli tych osób byłoby pięć, to nie przestaliby dalej tworzyć. Hej ludzie, bądźmy rodziną, otwórzmy oczy. I uszy.